ในโลกของการเมืองที่ทุกอย่างผันแปรตามตำแหน่ง มีบางสิ่งที่ไม่ควรถูกปล่อยให้เปลี่ยนไปตามเวลา นั่นคือ “ความห่วงใยที่แท้จริงต่อประชาชน”
วันที่ 18 มิถุนายน 2568 นายพิพัฒน์ รัชกิจประการ รัฐมนตรีว่าการกระทรวงแรงงาน กล่าวคำอำลาในวันสุดท้ายของการดำรงตำแหน่ง ด้วยถ้อยแถลงที่ไม่ใช่เพียงการส่งมอบอำนาจ แต่คือการสืบต่อจิตวิญญาณของภารกิจ “วันนี้เป็นวันสุดท้ายของผมในตำแหน่งรัฐมนตรีว่าการกระทรวงแรงงาน แต่ไม่ใช่วันสุดท้ายของความตั้งใจที่จะเห็นแรงงานไทย มีงานทำ มีหลักประกัน และมีอนาคตที่มั่นคง” ตลอดระยะเวลาแห่งการบริหาร นายพิพัฒน์มิได้ทำหน้าที่เพียงในฐานะเจ้ากระทรวง แต่ในฐานะ ผู้ดูแลรากฐานของประเทศ เขาและทีมได้ขับเคลื่อนนโยบายหลายด้าน ไม่ว่าจะเป็น
– การยกระดับทักษะ
– การเปิดประตูตลาดแรงงานต่างประเทศ
– การปฏิรูประบบประกันสังคม
– และการผลักดันโอกาสใหม่ให้กับแรงงานทุกกลุ่ม
โดยเฉพาะกลุ่มเปราะบางที่มักไร้เสียงแต่สิ่งที่สำคัญกว่านโยบาย คือ “หลักคิด” ที่เขาทิ้งไว้คือคำว่า “แรงงาน คือรากฐานของประเทศ” เพราะประเทศใดที่ละเลยราก ย่อมไม่อาจยืนต้นได้นาน เขาไม่ได้ขอให้คนจดจำตำแหน่ง แต่ขอให้คนรุ่นต่อไปยึด “ประชาชนเป็นศูนย์กลาง” และพาแรงงานไทยก้าวไปไกลกว่าคำว่า “อยู่รอด” การอำลาในครั้งนี้ จึงมิใช่จุดจบของบทบาท แต่คือการเริ่มต้นของความรับผิดชอบที่ต้องดำเนินต่อ แม้ไม่มีตำแหน่ง… แต่ยังคงมีภารกิจที่เรียกว่า “หัวใจของประชาชน”